Loslaten

Het verhaal dat we vandaag met elkaar gelezen hebben over Abram die zijn stad, huis en netwerk achterlaat is fascinerend in veel opzichten. Niet in de laatste plaats omdat dit verhaal de oorsprong is van de nu drie grootste monotheïstische geloven in de wereld. Jodendom, Christendom en de Islam hebben allemaal hun oorsprong in dit verhaal. Het begint met Abram. 

Loslaten
Voorbereiding Pasen  Misschien ben ik wat vroeg, maar over twee en een halve week is het al zo ver. De start van de veertigdagentijd. De periode voor christenen om zich voor te bereiden op het Paasfeest. Voor veel mensen is dit ook een periode van vasten en daarmee tegelijk van loslaten wat ons in dit leven in de greep kan houden. Een tijd van vernieuwing en geestelijke toewijding aan God en het diepe verlangen om met God te leven. Of als je dit misschien wat te spiritueel in de oren klinkt. Het verlangen naar een simpeler en eenvoudiger leven. Niet gestuurd door alles wat moet of verwacht wordt maar een meer vrij leven.  

En ik denk dat het verhaal van Abram ons hierbij kan helpen. 

Abram krijgt de opdracht van God om te trekken naar een land dat God hem zal wijzen. Niet wetende waar hij uiteindelijk uit zal komen besluit hij in geloof om te gaan en die diepe roep die hij ervaart te volgen. Vertrouwend op wat God hem wil geven. 

Een beeld dat voor mij heel erg past bij het vormgeven van geloof in je eigen leven. Geloof in iets beters wat je zoveel motiveert om gedreven op weg te gaan door het leven heen. Ik geloof in de woorden van Jezus die ons nieuwe wereld voorstelt waarin God zorgt voor vrede en gerechtigheid en dat die wereld nu vandaag al een klein beetje werkelijkheid kan worden.

Maar om op weg te kunnen gaan met God is er wel wat nodig. De opdracht die Abram mee krijgt is niet gemakkelijk; ‘Trek weg uit je land, verlaat je familie, verlaat ook je naaste verwanten.’ Abram moet afscheid nemen van wat hem vast houdt in zijn leven. Voor hem heel concreet is dat hij zijn stad moet verlaten (hij woonde in de buurt van het huidige Bagdad) en zijn vrienden en familie achter zich moest laten. 

In een cultuur waarin relaties zo’n beetje het belangrijkste is wat een mens als bezitting heeft vraagt God of hij dat wil los laten.

En zo’n stuk roept vragen op. Hoe zou het gesprek tussen Abram en zijn vrouw gegaan zijn? ‘Schat, pas je spullen we gaan!’ Hoe leg je zoiets thuis uit? 

Maar blijkbaar is het nodig. Abram kan niet meer op de plek blijven die voor hem vertrouwd is. God wil hem uit zijn comfort zone halen en hem leren op hem alleen te vertrouwen. 

Wat zou het voor jou zijn? Wat zou het belangrijkste zijn dat jij zou moeten loslaten om God te kunnen volgen? 

Of misschien volg je God al wel maar neem jij op een of andere manier nog telkens een bak stenen mee in je rugzak als je met God op reis gaat. – Angst – onverwerkte pijn – beschadigd vertrouwen in mensen – ik doe het nooit goed. – Stenen die je mee neemt en je reis met God niet gemakkelijker maken. (stenen met krijt)

Loslaten, onthechten is in dit verhaal voor Abram ‘Key’ om zijn geloofsreis vorm te geven. 

En een andere observatie wil ik graag maken bij die reis van Abram. Is het jullie opgevallen hoe hij reist? God beloofd hem het land Kanaän. Maar eerst moet hij nog langs de stad Charan, Sichem, Betel ten westen van Ai en ten slotte in de richting van Negev (een plaats in Egypte.) 

Abram maakt een trektocht door een zandbak heen. Continu is hij op reis, maar arriveren op plaats van bestemming doet hij nooit. Zijn reis in geloof trekt door een woestijn heen. Letterlijk en figuurlijk. 

Gek is dat wij vaak van God verwachten dat Hij ons leidt in het leven, direct naar onze bestemming toe. We wikken en wegen of we de juiste keuzes in het leven maken en doen dat met een geestelijk sausje ‘zou dit zijn wat God van mij vraagt?’ Ons diepste verlangen is vaak niet eens dat we God willen navolgen, maar dat we bang zijn om de verkeerde keuzes te maken in ons leven. We kiezen liever niet, dan dat we het proberen en later spijt krijgen. Misschien heeft dat ook wel iets te maken met het loslaten wat Abram moet doen. Loslaten van de mening van zijn familie en vrienden om zoiets geks te doen als de roep van God navolgen. 

Abram gaat op reis. En zijn geloofstocht die zijn hele leven zal duren leidt hem telkens naar nieuwe plaatsen. Helemaal niet naar het land wat hem beloofd is. Telkens is Abram onderweg. Reizen, kamp opbouwen en weer vertrekken. Soms even pauzeren, andere keren wat langer. Maar wat me opvalt is dat er één ding is dat Abram telkens doet wanneer hij even stil staat in zijn leven. Even als hij een rustpunt vindt, een plek waar hij zijn kamp op kan slaan bouwt Abram een altaar voor God. 

Voor mij is dat ook een geestelijke les. Iets wat ik mee neem van Abram in deze tijd van voorbereiding op het Paasfeest. Het is goed om dingen op te bouwen ter ere van God. Je bijdrage te leveren op de plaats waar je bent. Of het nu is met kleine dingen als het helpen straks bij de afwas of het opruimen hier in de zaal of de tijd die je geeft aan je baan om het zo goed als je kunt te doen. Of hoe je je inzet voor je familie en de relaties daarin. Wat je bijdraagt, hoe kort je er ook bent, doe het ter ere van God. 

Én wees ook bereid om het weer achter je te laten. En dat is misschien nog wel veel moeilijker. Als onze reis verder gaat willen we zo graag in stand houden wat we hebben opgebouwd. Dan kunnen we tegen de mensen om ons heen zeggen: kijk eens wat ik gemaakt heb of kijk eens wat ik betekend heb! Maar als we niet bereid zijn om het los te kunnen laten en verder te gaan met God dan laat dat ook zien waar ons hart echt zit. 

We hechten zo verschrikkelijk aan 

– wie we zijn (onze roem en eer, hoe mensen over ons spreken) 

– aan wat we bezitten (geeft ons identiteit)

– Aan wat ik doe (Je prestaties bepalen wie je bent)

Het zijn de vragen die op Jezus afkwamen nadat hij 40 dagen had gevast in de woestijn. Vragen waarmee wij allemaal te pakken zijn. Iedereen is hier gevoelig voor. En bij ieder van die vragen zei Jezus: dat is niet wat mij als persoon maakt. Dat is niet wat mij vast mag houden in deze wereld. Jezus kon alles loslaten omdat hij één ding bezat in zijn leven. Voordat hij de woestijn in ging hoorde Hij een stem uit de hemel die zei: Jij bent mijn Geliefde zoon. In jou vind ik vreugde. 

De kunst van het loslaten lieve mensen zit hier in. Weten dat jij en ik geliefd zijn door God. In Jezus vinden we alles om met Hem op geloofsreis te gaan. 

Hart voor Velserbroek
Mark Schippers 17 februari 2019